Terwijl ik met deze kruiwagen over de wei kuier geniet ik daarvan. De zon, de paarden, het dreigende weer. Het is heerlijk om op zondag even naar buiten te ontsnappen.
Vroeger was dat anders, toen mestte ik iedere dag voor 4 paarden de stallen uit. Toen leek dat een prima manier om een zakcentje te verdienen. Recent kwam ik erachter hoe eenzaam ik was in die tijd. Thuis waren er altijd mensen en was er veel bedrijvigheid, maar als gezinsleden leefden we langs elkaar heen, we zagen elkaar niet écht.
Mijn manier om om te gaan met deze eenzame en voor een 14-jarig meisje best zware taak was: Mouwen omhoog, even op de kiezen bijten en doorgaan, dan is het zo gedaan. Die werkhouding heb ik nog lang toegepast.
Er was te veel shit op te ruimen in die tijd en het kwam als een laagje om mijn hart te liggen. Het voorkwam dat ik voelde hoe het werkelijk met me ging. Anderzijds hield het ook de situatie in stand, want werkelijk verbinden kon ik niet meer. Niet met mezelf en ook niet met de ander.
Gelukkig voelde ik als jongvolwassene een enorme drang om te zoeken. Ik geloof niet dat ik in die tijd wist waar ik naar opzoek was, maar die zoektocht bracht me steeds dichter bij mijn oorspronkelijke zelf. Als met een dunschiller schaaf ik jaar na jaar kleine stukjes shit van mijn hart. De opbrengst van dit proces is wonderbaarlijk: Ik kan genieten, zelfs tijdens het mesten.
Met mijn eigen ervaringen in mijn kruiwagen ontstond jaren geleden het verlangen om anderen bij te staan in dit proces. De paarden hebben mij altijd mentale veiligheid en vertrouwen gegeven. Daarom is het voor mij heel logisch om paarden in te zetten bij het coachen van andere mensen. Ze hebben een enorm hart en sluiten je daar ongevraagd in, ook als je bang bent om te verbinden.
En het uitmesten, dat besteed ik het grootste deel van het jaar uit, zodat ik er voluit van kan genieten als ik wel weer eens aan de beurt ben. Wil jij profiteren van een groot paardenhart, wanneer jij de blokkades verteert die op de weg staan naar je ware natuur? Je bent welkom.
