Vaak is het heel duidelijk dat de paarden geen horloge nodig hebben om te weten hoe laat het is. Om 11:00 uur staan ze bij het hek van de wei en als je om 17:00 uur in je handen klapt, dan komen ze met lichte tegenzin weer naar voren gesjokt.
Voor één keer stonden de paarden iets langer op de wei dan gebruikelijk, dat kwam even zo uit. Ik had verwacht ze soezend op het zand aan te treffen, of knabbelend aan een pluk hooi. Maar niks was minder waar.
Ik trof ze op kluitje onder de notenboom. Een stuk dichter bij elkaar dan gebruikelijk en enkelen van hen waren er lekker bij gaan liggen. Eigenlijk was ik wat ontroerd door het stilleven dat ik verbrak, ze voelen zich duidelijk veilig.
Deze paarden voelen zich veilig en die veiligheid ontlenen ze aan elkaar. Ze vertrouwen blindelings op elkaars zintuigen en pro-activiteit in geval van gevaar. Zo kunnen enkele van deze prooidieren op de grond gaan liggen in het open veld.
In teams in organisaties kan dit er soms anders uitzien. Vertrouw jij blindelings op je collega’s? Durf jij even achterover te leunen in het volste vertrouwen dat je gezien bent in je behoefte om te vertragen en waarbij de anderen je rug dekken?
Dynamiek in teams zijn ingewikkelder dan die van een kudde. Dat komt omdat wij ook verbaal communiceren en veel meer drijfveren hebben dan paarden. Paarden streven naar (fysieke) veiligheid, voeding en als tweede prioriteit wat comfort zoals schaduw bij hitte.
Het is heel helpend om voor de basisveiligheid binnen een team gebruik te maken van de eenvoud van de kudde. Veel van de onrust in onze teams zit in onze drijfveren, non-verbale communicatie en heeft betrekking op basis veiligheid, precies die factoren waar de paarden hun leven mee vullen.
Als we bereid zijn om de truggels aan te kijken die spelen in ons team, dan zijn paarden uitstekende leermeesters om ons te begeleiden in dat proces. Plan jij een teamcoach sessie tussen de paarden? Je bent welkom.
